First time ko pumasok sa school na dalang pera lang eh pamasahe. Nag-away na naman kasi kami ng mom ko. I know kasalanan ko kasi "tamad" ako. I'm aware of that issue. Ang di ko lang gusto at kinasama talaga ng loob ko yung pagsabihan niya akong "bobo!", "tanga ka talaga!", "ang baba ng IQ mo!", "wala ka silbi!"... I know it's kinda "mababaw" but yang mga words na yan naging dahilan bakit ganito ako ngayon. Anu ba yung ganito na yun? Ang pagkakaalam kasi ng ibang tao wala ako problema, masaya sa buhay, walang iniintindi. Kasi yun yung nakikita nila sa akin. Pero ang di nila alam yung nakikita nila na ugali ko kabaliktaran ng nararamdaman ko. Ang baba ng tingin ko sa sarili ko, negative lagi pumapasok sa isip ko, natatakot akong subukan ang mga bagay na gusto kong maachieve dahil nga sa kulang or wala ako tiwala sa sarili ko. Yun ang kinasasama ng loob ko sa mom ko, dahil mula ng bata pa ako lahat ng mali ko nakikita niya at laging yang negative words naririnig ko sa kanya alhtough meron din papuri pero ang salitang yan ang tumatak sa utak ko. Hindi ko mapigilan luha ko kanina. I texted one of my friend to call me para makausap siya kahit saglit. And ayun bigla na lang tumulo ng husto yung luha ko. Hindi ako makapagsalita basta umiiyak na lang ako. Gusto ko lang siguro maramdaman na may nag-aalala sa akin. My friend is a guy actually. And I do feel comfortable when I talk to him.

So if ever my kapatid or anak kayo. Don't let them feel that they are alone. Don't ever tell them that they are "bobo" or "tanga" or anything that will let them think they are losers. Huwag niyo sila pagdadamutan or what... Kung anu trato niyo sa kanila nung bata nila magrereflect yun paglaki niya.